Morze

8 listopada, nad ranem

Uświadamiam sobie, że mam oobe i mogę latać, a ponieważ jestem z Mamą wpadam na pomysł, żeby polatać razem z nią. Łapię ją za rękę i fruniemy razem, na początku trochę słabo mi idzie ale potem już latamy swobodnie. Potem ona gdzieś znika i latam sama po jakimś obcym małym miasteczku. Jest lato.
Moją uwagę przyciąga nadnaturalnie wysoka dziewczyna, która pracuje chyba w cyrku. Czuję do niej pociąg...

Klik
Jestem nad morzem z Noble i Anią. Od morza odchodzą różne podziemne tunele coś ala aqua park tylko z kamieni. Są tam wodospady i zjeżdżalnię i rózne fajne zabawki do pływania. Robert szkoli jakiego młodego chłopca a ja bawię się z tą małą Anią i też ją uczę różnych rzeczy. Próbujemy spływać z różnych wysokości.
Mam biały strój dwuczęściowy. Potem krążę sama bo wszyscy mi się gdzieś gubią. Dochodzę do bardzo stromego zjazdu - dużego wodospadu z rwącą wodą. Jakiś dwóch studentów drwi ze mnie i podkuszają mnie do zjechania sobie na dół. Nie ulegam ich namowom bo wydaje mi się to niebezpieczne (niestety nie mam świadomości już). Idę dalej, jestem w podziemnym tunelu dworca. Jadę schodami ruchomymi do góry.
Wychodzę na środek miasta: z ulicami, tramwajami i pociągami, nawet nie ma chodników. Wiem, ze jestem w centrum Gdańska. Chce znów wrócić nad morze. Pytam się jednej pani jak dojść nad morze. Ona mówi, że muszę spytać w informacji. Czekam w kolejce na swoją kolei. Mówię, ze schody którymi przyjechałam są tylko w jedną stronę -do góry a ja chcę wrócić nad morze i jak to zrobić. Pani dziwi się i idzie ze mną, żeby mi jakoś pomóc. Wchodzimy do drugiego tunelu, mijamy mnóstwo sklepów po drodze i automat z informacją. Okazuje się, że jest zablokowany. Jakaś dziewczyna mówi nam, że automat działa tylko trzeba włożyć odpowiednie haczyki. Wkłada je. Zadaję pytanie lecz odpowiedz nie istnieje. Idę dalej, budzę się.